Λόγια μίας φίλης...
Είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν αυτό που νιώθεις...
Αλλά έχουν τόση δύναμη τα παιδιά... Είναι εκπληκτικό, πως τα αντιμετωπίζουν όλα, δε χάνουν το χαμόγελο τους....... λένε οι γιατροί στους γονείς και τους δίνουν κουράγιο...
Η καθημερινότητα όμως για εμάς, είναι άσχημη, μετά το πρώτο δικό σου σοκ όταν το μάθεις, προσπαθείς να χαμογελάς και να δείχνεις δυνατός... απλά βλέπεις τους άλλους ότι δεν αντέχουν και πέφτει σε εσένα να παίξεις και αυτόν τον ρόλο, τον ρόλο του ήρωα... απλά πρέπει να αντέξεις... νοσηλείες, εξετάσεις, θεραπείες, φάρμακα, παρενέργειες. Όλα αυτά που μέχρι τότε σου φαίνονταν πολύ μακριά και ξένα γιατί είσαι παιδί ακόμα, γιατί μέχρι τότε δεν είχες αρρωστήσει ποτέ σοβαρά, ξαφνικά για πολύ καιρό η ζωή σου είναι μοιρασμένη στο νοσοκομείο και το σπίτι. Όσο κι αν προσπαθείς να κοιτάς μόνο μπροστά, να μην το αφήσεις να επηρεάσει την καθημερινότητα σου, αυτό δεν γίνεται.
Όπως κάθε ασθένεια είναι ένας αγώνας με πολύπλευρες απώλειες... Έτσι και αυτή. Θύμωσα πολλές φορές που αρρώστησα τόσο νέα, που έπρεπε να περάσω κλιμακτήριο σε ηλικία που άλλα κορίτσια απλά νοιάζονταν για τα ρούχα του, τα μαλλιά τους, τα αγόρια.... ενώ εγώ έπρεπε να παλεύω με τα νοσοκομεία, χειρουργεία, τις ορμόνες και το σώμα μου και όλα αυτά που νόμιζα ότι είχα αλλά... Βγαίνεις όμως στο τέλος νικήτρια και συνεχίζεις, έχοντας όμως για πάντα τα σημάδια και στην ψυχή σου αλλά και στο σώμα σου...
Μετά έρχεται στη ζωή σου ο άνθρωπος σου, γνωρίζοντας το τι έχεις περάσει επιλέγει να είναι εκεί δίπλα σου... στην αρχή όλα καλά, όνειρα γέλια, μετά όμως χτύπησε πάλι την πόρτα... δεν με ξέχασε φαίνεται η αρρώστια... Είναι εκείνος όμως που με έκανε να νιώθω όμορφη, ποθητή και σέξι παρόλα αυτά που περνούσα...Θυμώνω που τον ταλαιπώρησα τόσο όχι με την ασθένεια άλλα με τον τρόπο μου, ξεσπούσα σε αυτόν, τα νευρά, την κούραση, την αγανάκτηση. Δεν θα ξεχάσω πως καθ΄ όλη τη διάρκεια της περιπέτειάς μου, τον ένιωθα να ψάχνει τον τρόπο να με κάνει να νιώθω καλά...
Δεν θα ξεχάσω την μυρωδιά των φαρμάκων, τις αλλαγές που έκανα μόνη μου γιατί δεν άντεχε κανείς να το κάνει όλο αυτό στο κορμί μου... τον πόνο που κάποια στιγμή έμαθα να μην τον νιώθω και αυτόν για να αντέξω... Συνέχισα όμως την δουλειά μου την καθημερινότητα...άντεξα και αντέχω γιατί έτσι πρέπει να κάνουμε όλοι...όλα μπορεί να συμβούν σε όλους μας...
Και ήρθε και η ανταμοιβή... θα γίνουμε γονείς... ενώ ξέρεις ότι αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει και όμως... νιώθεις και εσύ γυναίκα, μπορείς να γευτείς το μεγαλείο της μητρότητας.... και να τα γέλια πάλι και να οι χάρες, νιώθεις πως είναι η ανταμοιβή σου που άντεξες όλο αυτό χωρίς να πεις γιατί σε έμενα...
Το πιο σκληρό όμως είναι όταν έρχεται η στιγμή που η αρρώστια σε θυμάται πάλι, άπλα τώρα έχεις να σκεφτείς και το παιδί σου το χωρίς εσένα, το μετά από σένα,... ίσως αυτό τα ήταν και το πιο δύσκολο από ότι είχα περάσει μέχρι εκείνη την στιγμή... η αβεβαιότητα για το αν θα βγεις ζωντανός και από αυτό το χειρουργείο, αν θα το ξαναδείς εάν θα είσαι εκεί, διπλά του... πάλι εδώ όμως είμαι...αντέχω.
Με την δοκιμασία αυτή επαναδιαπραγματεύτηκα τη ζωή μου, δεν είναι σίγουρα εύκολη υπόθεση... με βοήθησε να δω τη ζωή διαφορετικά. Να εκτιμήσω όλα όσα έχω και τα οποία τα θεωρούσα δεδομένα, να συνειδητοποιήσω ότι τίποτα δεν είναι τόσο σοβαρό όσο φαίνεται. Ποτέ όμως δεν φανταζόμουν πως θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την ασθένειά μου με τόση δύναμη, αξιοπρέπεια και αυτοθυσία, γιατί πίστεψα ότι έπρεπε να συνεχίσω να ζω κανονικά.
Ωστόσο μοιράστηκα την ασθένειά μου με αυτούς που ένιωθα δίπλα μου. Μετά από αρκετό καιρό κατάλαβα πως ήταν ένας τρόπος να ζητήσω βοήθεια, και ήταν πολλοί αυτοί που με βοήθησαν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο..
Η έγκαιρη διάγνωση με βοήθησε να συνεχίσω τη ζωή μου ...
Αγγελίδη Διονυσία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου