Μαρία Βασιλείου: H «Eυδοκία»
που όλοι γνωρίζουμε
Ξεκινώντας αυτό το
αφιέρωμα στη Μαρία Βασιλείου –κατά κόσμον «Ευδοκία»- θα ταξιδέψουμε στον χρόνο
με καράβι την «Ευδοκία» του Αλέξη Διαμιανού από τα πιο κορυφαία δημιουργήματα
του Ελληνικού Κινηματογράφου και καπετάνιο τον μουσικό ύμνο του Μάνου Λοΐζου: Tο
«Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας».
1971: O Aλέξης
Δαμιανός γράφει και σκηνοθετεί την ταινία «Ευδοκία» ή «Το Κορίτσι του
Στρατιώτη», αποσπώντας το βραβείο α΄ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
1971. Η Ευδοκία είναι μία πόρνη, "διψά" για τη ζωή, ζει χωρίς
συμβιβασμούς, έρχεται αντιμέτωπη με την κοινωνία που ζει, θέλει να αγαπηθεί,
θέλει να παντρευτεί, θέλει να την αποδεχθούν οι δικοί της, όπως ακριβώς είναι.
Απόρροια
του χαρακτήρα της η φτώχεια που βιώνει καθημερινά μέσα από τις φτωχογειτονιές,
τα θλιβερά σοκάκια και τα χωράφια. Η Ελλάδα του τότε που μέσα από τη μιζέρια
της έχει διάθεση για ζωή. Ρεαλισμός και τοπία που προκαλούν θλίψη. Ηρωες που
κινούνται ανάμεσα στο παράλογο και την πραγματικότητα. Η ταινία θυμίζει
κλασσική τραγωδία, όπου οι δύο εραστές εναντιώνονται σε ένα πιο ισχυρό από
αυτούς κοινωνικό σύστημα και στο τέλος συντρίβονται. Ο λοχίας που παντρεύεται
την πόρνη και τους ορίζει μία κοινή μοίρα.
Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας. Ο χορός
του στρατιώτη που κοιτάζει στα μάτια την Ευδοκία, μία ιεροτελεστία
συναισθημάτων, ένα κάλεσμα της μοίρας που δεν μπορεί να αποφευχθεί.
Ας
γνωρίζουμε την Ευδοκία Η Μαρία
Βασιλείου γεννήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 1950. Κυπριακής καταγωγής,
Ελληνοαγγλίδα, από φτωχιά και πολύτεκνη οικογένεια. Όταν την επέλεξε ο Αλέξης
Δαμιανός για να υποδυθεί τον ρόλο της «Ευδοκίας» δεν ήταν καν ηθοποιός.
Εμφανίστηκε στον «Θίασο» του Αγγελόπουλου, έκανε άλλες δύο ταινίες μέχρι το
1974 «Παιδιά των Λουλουδιών» και «Ερωτισμός και Πάθος» του Ομηρου Ευστρατιάδη,
μέχρι που φεύγει από Ελλάδα για να ζήσει στο Λονδίνο για πάντα.
Τα ίχνη της
αγνοούνται από τότε, ενώ οι αναφορές που γίνονται για τη ζωή της και το τέλος
της, είναι ασαφείς και ανεπιβεβαίωτες. Ο Σωτήρης Κοματσιούλης, είναι ο άνθρωπος
που συνοδεύει τη Μαρία Βασιλείου στο Λονδίνο και γίνεται σύζυγός της. Την
περιγράφει ως έναν άνθρωπο που ζούσε τη ζωή με πάθος, ευαίσθητο, καλόκαρδο,
πάντα γελαστό, και συμπαραστάτη στις δύσκολες στιγμές της ζωής του. Μουσικός ο
ίδιος, αντισυμβατικός για την εποχή, εποχή χούντας γνωρίζει τη Μαρία Βασιλείου.
Κυνηγημένος από το πολιτικό καθεστώς, λόγω των επαναστατικών του τραγουδιών,
φεύγουν για Αγγλία και παντρεύονται εκεί.
Η Μαρία Βασιλείου ήταν παντρεμένη
ξανά με έναν Ιταλό μάγειρα, ο οποίος είχε πεθάνει από καρκίνο. Ο Robert Wyatt, αδελφικός
φίλος της Μαρίας, τους παντρεύει στο Δημαρχείο του West End, στο κέντρο του
Λονδίνου. Χωρίζουν μετά από δύο χρόνια, λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων. Ακολούθησαν
χρόνια, όπου και χάνονται τα ίχνη της. Μαθαίνεται ότι έχει γεννήσει ένα
κοριτσάκι, το οποίο μεγάλωσε η αδερφή της, Ελένη.
Έζησε έντονα. Το τέλος της,
άδοξο και άδικο έρχεται λίγο μετά τη δεκαετία του 1980 από την επάρατη νόσο. Η
Ευδοκία, το «κορίτσι του στρατιώτη», που πάντα γελούσε, θα μείνει μέσα στις
καρδιές μας, με τον λοχία της να την κοιτάζει στα μάτια και να της χορεύει
ζεϊμπέκικο. Το δικό της ζεϊμπέκικο. Το «ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου